Jarenlang heb ik mezelf verstopt,

Verstopt achter allerlei excuses waarom het nog niet de tijd was, 

Waarom het nog niet kon,

Waarom ik er nog niet klaar voor was,

Waarom ik was wie ik was

 

Excuses die me toestemming gaven om mezelf klein te houden,

Niet mijn pijn te tonen 

Moeite doen om erbij te horen, 

Om begrepen te worden,

Om aanvaard te worden,

Om mezelf te kunnen vinden

 

Maar het enige wat ik daarmee bereikte, was dat ik enkel verder van mezelf verwijderd raakte,

Niet meer wist wie ik was, waar ik voor stond, wat er nu wel of niet belangrijk voor me was

 

Ik heb me heel lang afgevraagd waarom ik überhaupt geboren ben ?

Waarom ik zo’n moeilijk en zwaar leven moest hebben ?

Wat het nut ervan was ?

 

Ik was mijn hele leven al braaf geweest : 

gestudeerd wat mijn ouders wilde en niet wat ik zelf wilde

 

Gaan werken als ambtenaar omdat dat een vast inkomen gaf ook al wilde ik dat niet, maar mijn ouders verwachtte het van mij en ik dacht : “Als ik dat doe, dan gaan ze misschien graag zien ,dan ga ik misschien erkenning krijgen, dan ga ik misschien goed genoeg zijn ?”

 

Maar het was nooit genoeg,

wat ik ook deed, 

Trouwen met de partner die zij ideaal voor mij vonden, ook al had ik toen al aangegeven dat ik me er niet goed bij voelde

 

Ik had in mijn jeugd heel snel geleerd dat mijn stem geen betekenis had, 

dat die er niet toe doet

Dat mijn vader me kon en mocht slagen zoveel hij wilde, 

ongeacht of ik iets had gedaan of niet, 

zelfs gewoon mijn bord niet snel genoeg leegeten was genoeg voor een veeg in mijn gezicht van hem

 

Dat ik elke keer ik ’s avonds in mijn bed lag, 

heel stil lag te wachten of ik vandaag met rust zou gelaten worden of niet, 

ik had als kind van 4 jaar oud al geleerd dat mijn lichaam niet van mij was, 

dat ik niet zelf kon beslissen erover

 

Op mijn 23ste wist ik niet wie ik was,

Dus ik trouwde met de eerste jongen die goed genoeg was voor mijn ouders en met wie ik wel een klik had (maar niet echt),

Daarna volgde, zoals verwacht, al heel snel 2 kinderen, werkte ik voltijds (minder kon echt niet volgens mijn moeder) in een job die ik niet zelf had gekozen en leefde ik eigenlijk een leven dat niet het mijne was

 

Jaren at ik mijn pijn en emoties weg,

Letterlijk at ik mezelf dood, een trage zelfmoord

 

Toen ik 30 was woog ik meer dan 150 kg en herkende ik mezelf amper : 

wie was deze vrouw die me in de spiegel aanstaarde ?  

Wie was dit ongelukkig wezen ?  

 

De gedachtes kwamen in me op en gingen even snel weer liggen, 

ik bleef waar ik was, 

ik wist niet wat ik eraan kon veranderen, 

ik was een slachtoffer van mijn eigen gecreëerde gevangenis

 

Zo strompelde ik verder door het leven, 

ging steeds meer werken, 

ging bij alle verenigingen die me als lid wilde, 

zodat ik toch maar ’s avonds, als de kinderen sliepen, niet thuis hoefde te zijn, 

want thuis was er mijn echtgenoot waarmee ik constant ruzie maakte, 

die me niet begreep, 

met wie ik niets meer had,….  

Ik was compleet leeg, 

voelde niets meer

 

Tot in 2009… ik vol spoed van mijn werk kwam met de trein, volgeladen met tassen omdat ik ’s avonds nog een presentatie moest doen

 

Ik holde want het was de verjaardag van mijn man en ik moest nog zoveel doen…. 

En zo weinig tijd

 

En …..

Ineens voelde ik me onderuit schuiven, 

Viel ik van de betonnen trap in het station,

Voelde ik letterlijk mijn enkel kraken

 

was ik gevloerd door het universum !

 

Resultaat : 5 maanden verplichte bedrust en heel veel tijd om te denken….

 

In die periode van 5 maanden was ik in het begin heel erg boos op alles en iedereen,

Vond ik het verschrikkelijk dat ik de controle over alles moest loslaten,

Dat ik mezelf moest laten verzorgen door anderen,

dat ik tijd had om na te denken over mijn huwelijk, mijn leven, mijn werk, mijn kinderen,…

 

Begin 2010 had ik voor mezelf, na 5 maanden in mijn ziekenhuisbed, een besluit gemaakt : 

ik kies voor mezelf !  

 

Dit was de eerste keer in 36 jaar dat ik dit durfde !

Dat ik besloot dat het genoeg was geweest, 

Dat het niet meer kon, 

Was ik eerlijk met mezelf,

Koos ik voor wat ik wel wilde

En wat ik wilde loslaten

 

Ik informeerde mijn man dat ik wilde scheiden….

 

Dat was een bom voor hem die ontplofte,

Liet al zijn demonen naar omhoog komen,

Liet al zijn angsten vrij,

Hij had juist de diagnose ASS Asperger gekregen en had het daar al moeilijk mee en nu deed ik dit hem nog aan

 

Ik voelde me schuldig,

Maar beet door, 

ik kon niet meer, 

ik moest nu voor mezelf kiezen

 

Enkele maanden later pleegde hij op een mooie zomeravond zelfmoord in ons huis, 

 

En ik ….. ?

Ik kroop terug in mijn schulp,

Incasseerde alle schuld

Alle verwijten,

Alle oordelen,

Alle schaamte

 

Ik had de eerste keer voor mezelf gekozen en het resultaat was dat iemand die ik graag zag dood ging,

Dat mijn kinderen geen papa meer hadden

Dit ging ik niet meer laten gebeuren,

Dit was fout van mij geweest

Ik was écht een slecht meisje zoals ik mijn hele jeugd had gehoord

 

Ik bleef in leven puur op instinct, puur voor mijn kinderen

 

En ik overleefde….

 

Pas 6 jaar later was ik klaar om alles achter me te laten, 

Terug 100% voor mezelf te kiezen,

Alles achter te laten wat me niet meer diende,

Ik stopte met mijn ambtenarenjob,

Ik stapte uit mijn relatie die niet werkte, waar we al 2 jaar geen sex meer hadden

 

Ik besloot dat ik het waard was om liefde te krijgen, 

en ik besefte dat ik dan eerst mezelf moest gaan omarmen,

Dat ik mezelf mocht graag zien,

Dat het ok is om voor mezelf te kiezen

Dat ik het waard ben om te doen wat ik écht wil doen

 

Ik startte mijn eigen bedrijf, ook al wist ik niet hoe of wat 

Ik werd geleid door iets groters dan mezelf,

Alle puzzelstukjes vielen in elkaar

Ik begreep ineens waarom ik had “meegemaakt” wat ik had meegemaakt,

Dat het allemaal een groter doel diende

Een doel dat groter was dan mezelf

Dat dit voor het Hoogste Goed was van mezelf en van alle mensen die ik in mijn leven ging helpen

 

Ik stond op en claimde mijn rechtmatige plaats,

de vrouw die slim is,

De vrouw die mooi is,

De vrouw die van haar shit mest heeft gemaakt

De vrouw die open en eerlijk praat over haar misbruik

De vrouw die vertelt over de pijn van de zelfmoord van haar partner

De vrouw die zichzelf helemaal opnieuw heeft uitgevonden

De vrouw die alle redenen had om nooit meer op te staan en haar hele leven slachtoffer te blijven

De vrouw die een voorbeeld wilde zijn voor haar kinderen, haar kleinkinderen

De vrouw die voelt dat ze het verschil maakt voor anderen, gewoon met zichzelf zijn

De vrouw die geen genoegen meer neemt met shit

De vrouw die klaar is met excuses waarom het niet kan of nog niet de tijd is

De vrouw die in haar kracht staat als nooit tevoren

De vrouw die duizenden vrouwen inspireert om zichzelf te omarmen, om te gaan doen waarvoor ze hier op aarde zijn

De vrouw die perspectief biedt aan de vrouwen die zich verloren voelen

 

De vrouw die klaar is om op te staan als de POWERHOUSE SOUL GODDESS die ze is

Die klaar is om al haar kracht en energie los te laten,

Die niet meer bereid is om compromissen te sluiten die haar niet dienen

Die niet meer werkt met mensen die niet in zichzelf investeren 

Die niet meer beschikbaar is voor slachtofferschap

Die niet meer meegaat in je verhaal van waarom het nog niet de tijd is

 

Die nu zichzelf helemaal omarmt, 

haar kleine innerlijke kind laat spelen, 

laat liefde ervaren, 

de knuffels geeft die het nooit heeft gehad,

Die laat voelen dat onvoorwaardelijke liefde écht bestaat

 

De vrouw die nu klaar is om op te rijzen uit haar as, als de Fenix die ze is !